अब के गर्ने ?

– सन्तोष अधिकारी

म एउटा युवा, जो देशको भविष्यप्रति आशा बोकेर बाँच्न चाहन्छु, तर हरेक दिन नेताहरूको व्यवहारले मनमा ठूलो निराशा पैदा हुन्छ । जाँड सुध्रिएर मोहि बन्न सक्छ—यो त प्रकृतिको नियम हो । समय, मेहनत र प्रक्रियाले त्यसलाई शुद्ध बनाउँछ, स्वादिलो बनाउँछ । तर हाम्रा नेताहरूको कुरा अर्कै छ । उनीहरू सुध्रिने कुनै संकेत देखिँदैन । दिनहुँ उही पुरानो कथा—स्वार्थको खेल, भ्रष्टाचारको जाल, गैरजिम्मेवारीको पहाड । देशको लागि ठूला सपना देख्ने हामी युवाहरूलाई उनीहरूले निराशा र आक्रोशबाहेक के दिएका छन् ?

जाँड त आफैंमा कडा हुन्छ, तर त्यसलाई समय दिएर, परिश्रम गरेर मोहि बनाउन सकिन्छ । यो परिवर्तनको प्रक्रिया हामीलाई प्रकृतिले सिकाएको छ । तर नेताहरूको मन किन यति कठोर छ ? उनीहरूको व्यवहार किन सुध्रिँदैन ? म जस्ता युवाले हरेक दिन यो प्रश्न मनमा खेलाउँछन् । हामीले सुन्ने भनेको उही पुराना भाषण—‘हामी देश बनाउँछौं, हामी परिवर्तन ल्याउँछौं ।’ तर वास्तविकता के छ ? सडकमा खाल्डाखुल्डी, स्कूलमा शिक्षक छैनन्, अस्पतालमा औषधि छैन । हामीले कति पर्खने ? कति सहने ? कहिलेसम्म हाम्रा सपनाहरू उनीहरूको अकर्मण्यताको सिकार बनिरहने ?

कहिलेकाहीँ म सोच्छु, शायद नेताहरू सुध्रिनै सक्दैनन् । उनीहरूको मनमा देशभन्दा आफ्नो स्वार्थ ठूलो छ । उनीहरूको आँखामा हाम्रा आँसु होइन, सत्ताको चमक मात्र देखिन्छ । तर मलाई यो पनि लाग्छ कि हामी युवाहरू चुप लागेर बस्नुहुँदैन । हामीले पनि आफ्नो देशलाई सुध्रिएको रूप दिन सक्छौं । हाम्रा हातहरूमा शक्ति छ, हाम्रा मनहरूमा सपना छन् । हामीले आवाज उठाउनुपर्छ, परिवर्तनको माग गर्नुपर्छ । नेताहरू नसुध्रिए पनि हामीले सुध्रिएको समाजको आधार बनाउन सक्छौं ।

यो देश हाम्रो हो । हाम्रा पुर्खाले यो भूमिलाई जोगाएर हामीलाई सुम्पिएका हुन् । हामीले पनि यो देशलाई हाम्रा सन्तानका लागि सुन्दर बनाएर छोड्नुपर्छ । तर त्यसका लागि हामीले अहिलेदेखि नै काम सुरु गर्नुपर्छ । नेताहरूको भरोसा गर्नुभन्दा हामी आफैं अगाडि बढ्नुपर्छ । हाम्रा गाउँ, सहर, स्कूल, कलेजहरूबाट परिवर्तनको सुरुवात गर्नुपर्छ । हामीले आफ्नो जिम्मेवारी बुझ्नुपर्छ, किनभने यो देशको भविष्य हाम्रै काँधमा छ ।

मलाई अझै आशा छ । नेताहरू नसुध्रिए पनि हामी युवाहरू एकजुट भएर देशलाई नयाँ दिशा दिन सक्छौं । हाम्रो मेहनतले यो देश पनि समृद्ध र सुन्दर बन्न सक्छ । यो आशा मभित्र जीवित छ, र म जस्ता लाखौं युवाहरूभित्र पनि यो आशा बाँचिरहोस् भन्ने चाहन्छु । हामीले हार मान्नुहुँदैन, किनभने हाम्रो हातमा देशको भविष्य छ ।

म एउटा युवा, जो यो देशमा आफ्नो भविष्य बनाउन चाहन्छु, तर हरेक दिन यहाँको राजनीतिक अस्थिरताले मनमा ठूलो निराशा र छटपटी पैदा गर्छ । नेपालको राजनीति एउटा भँवरजस्तो भएको छ—जति फस्छ, उति गहिरिन्छ, तर कहिल्यै स्थिर हुँदैन । सरकार बन्छ, ढल्छ, फेरि बन्छ, अनि फेरि ढल्छ । यो अस्थिरताको चक्रले हाम्रा सपनाहरूलाई बन्धक बनाएको छ । म जस्ता लाखौं युवाहरूले यहाँ अवसरको खोजी गर्छौं, तर यहाँको अराजकताले हामीलाई बाध्यताको बाटोमा धकेल्छ—विदेश पलायन ।

हाम्रो देशमा सम्भावना छैन भन्ने होइन । यहाँको प्राकृतिक सुन्दरता, सांस्कृतिक धरोहर, अनि मेहनती जनताप्रति म गर्व गर्छु । तर यी सबै कुरालाई ओझेलमा पार्ने गरी राजनीतिक अस्थिरताले जरा गाडेको छ । नेताहरू सत्ताको खेलमा मस्त छन्, कुर्सीको लडाइँमा व्यस्त छन् । हामीले माग्ने भनेको आधारभूत कुरा हो—शिक्षा, रोजगारी, स्वास्थ्य । तर यहाँ त सडक बन्द हुन्छ, बिजुली आउँदैन, उद्योग चल्दैन । यस्तो अवस्थामा हामीले कसरी आफ्नो भविष्य यहाँ देखौं ? हरेक दिन सुन्छु—मेरा साथीहरू विदेशको भिसा लगाउँदै छन्, परिवार छोडेर परदेश जाँदै छन् । म पनि त्यही बाटोमा हिँड्नुपर्ने हो कि जस्तो लाग्छ, तर मनले मान्दैन । यो देश छोड्नु मेरो रहर होइन, बाध्यता हो ।

राजनीतिक अस्थिरताले हामीलाई यहाँ टिक्नै गाह्रो बनाएको छ । एउटा सरकार बन्छ, नीति बनाउन थाल्छ, तर त्यो पूरा नहुँदै अर्को आउँछ, अनि सबै कुरा भताभुङ्ग हुन्छ । हामीले रोजगारीको आशा गर्छौं, तर उद्योगधन्दा बन्द हुन्छन् । शिक्षा सुधारको कुरा गर्छौं, तर स्कूलमा शिक्षक छैनन्, विश्वविद्यालयमा हडताल हुन्छ । यस्तो अवस्थामा हामीले कति आशा राख्ने ? मलाई लाग्छ, यो अस्थिरताले हाम्रो देशको रगत चुसिरहेको छ—हामीलाई, युवाहरूलाई यहाँबाट भगाइरहेको छ ।

विदेश जानु भनेको सपना पुरा गर्नु मात्र होइन, यो त हाम्रा लागि एउटा ठूलो मूल्य चुकाउनु पनि हो । परिवारबाट टाढा, आफ्नो संस्कृतिबाट विमुख, अनि परदेशमा अपमान र शोषण सहनु । मलाई यो कुराले रातभरि निद्रा लाग्दैन । म यहाँ बसेर आफ्नो गाउँ, आफ्नो देश बनाउन चाहन्छु । तर जब नेताहरूको झगडा र स्वार्थले देशलाई बर्बाद पार्छ, म जस्ता युवाको मन कसरी टिकोस ? हाम्रा पुर्खाले यो देशलाई जोगाएर हामीलाई दिए, तर हामीले के दिने ? हाम्रा सन्तानलाई एउटा अस्थिर, अव्यवस्थित देश ?

कहिलेकाहीँ सोच्छु, यो सबैको जिम्मेवार को हो ? नेताहरू, जो सधैं सत्ताको लडाइँमा छन ? कि हामी, जो चुपचाप सहिरहन्छौं ? तर मलाई यो पनि थाहा छ, हामी युवाहरूसँग शक्ति छ । हामीले यो अस्थिरताको चक्र तोड्न सक्छौं । हाम्रा आवाजहरू एकजुट भए भने, हाम्रा कदमहरू अगाडि बढे भने, शायद यो देशमा स्थिरता आउन सक्छ । तर त्यसका लागि हामीले विदेशको बाटो रोज्नुको सट्टा यहाँ लड्नुपर्छ । यो देश छोडेर भाग्नु समाधान होइन, यहाँ बसेर परिवर्तन ल्याउनु नै हाम्रो जित हो ।

मलाई अझै आशा छ । यो राजनीतिक अस्थिरताले हामीलाई विदेश धकेले पनि, हामी युवाहरूले यो देशलाई फेरि उठाउन सक्छौं । यो मेरो देश हो, मेरो घर हो । म यहाँ बसेर लड्न चाहन्छु, तर यो अस्थिरताले मलाई कहिलेसम्म बाध्य बनाइरहन्छ ? यो प्रश्नको जवाफ नेताहरूसँग छ, तर मलाई लाग्छ, जवाफ हामी आफैंले पनि खोज्नुपर्छ । हामीले यो देश बनाउनुपर्छ, किनभने यो हाम्रै हो ।